CFCT, NAIC, FED i SEC teraz domagają się posiadania kodu LEI, gdy korporacja angażuje się w określone działania, a wiele innych organów poszło w ich ślady.
Ustawa Dodda-Franka przyspieszyła przyjmowanie kompleksowych kodów LEI w Stanach Zjednoczonych oraz innych zmian, które wymagają stosowania kodów LEI szerzej są przewidywane w przyszłości.
Czy LEI jest obowiązkowy?
Kilka dyrektyw UE, w tym EMIR, MiFIR, MIFID II, SFTR i CSDR, wymaga używania kodów LEI jako identyfikatorów. Ustawa Dodda Franka, OFR, Rezerwa Federalna oraz Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), które nakazują jej stosowanie w różnych formach i obowiązkach składania deklaracji, są przykładami podobnych wymogów w Stanach Zjednoczonych.
Wszystkie podmioty muszą mieć aktywny numer LEI od 3 stycznia 2018, aby uczestniczyć w transakcjach na europejskim rynku finansowym w zakresie obligacji, akcji, FX forward, swapów i wszelkich innych instrumentów pochodnych lub papiery wartościowe.
Od tego dnia weszły w życie Financial Instruments Directive II (MIFID II) oraz rozporządzenie w sprawie rynków instrumentów finansowych (MiFIR). Każdy dostawca usług inwestycyjnych musi potwierdzić, że kod LEI jest aktywny.
Chociaż posiadanie kodu LEI nie jest konieczne w przypadku zwykłego posiadania papierów wartościowych, jest to wysoce zalecane, ponieważ bez niego transakcje nie mogą zostać zrealizowane.
Pełną listę dyrektyw można znaleźć na oficjalnych stronie GLEIF: Regulatory Use of LEI. Strona ta, która jest często aktualizowana, zawiera informację o poszczególnych regułach, roku od którego obowiązują, statusie oraz szczegółowych informacjach o każdej regule.